Kalbin Yeraltı Defteri

Yol, bir anda yerin altına kıvrıldı.
Bir kapı belirdi.
Kapının üstünde şu yazı vardı:
> “Kalbini gömmeyen, yeniden doğamaz.”
Çocuk irkildi.
— Nereye gidiyoruz?
Cemil cevap vermedi.
Sadece o eski anahtarı çıkardı.
Kapıyı açtı.
Ve indik.
Kat kat karanlığın içine.
***
İlk durakta
Cemil’in sesi yankılandı:
— Burası “Unutulanlar Salonu.”
İnsan burada, kendine ait olanı reddettiği
her anı bulur.
Duvarlarda eski cümleler yazılıydı.
Bazıları yarım, bazıları eksikti.
Çocuk bir yazıya dokundu:
> “Ben olmam gereken kişi değildim.
Ama kim olduğumu da unuttum.”
Cemil gözlerini kapattı:
— Kalbimiz bazen kendini yazmaz, siler.
Ve sildikçe karanlık olur.
***
İkinci durak:
“Bastırılmış Haykırışlar Mahzeni.”
Bir odadaydılar.
Hiçbir ses yoktu ama
duvarlar çığlıklarla titriyordu.
Cemil diz çöktü:
— Ne zaman sustuysan,
buraya bir haykırış bıraktın.
Şimdi onları tek tek duyman gerek.
Çocuk ağladı.
Ama sesi çıkmadı.
Çünkü bazı gözyaşları ses taşımaz;
acı taşır.
Bir yazı parladı karanlıkta:
> “Konuşmadığım için büyüdü içimde.
Şimdi ben küçüğüm, o dev bir suskunluk.”
***
Üçüncü durak:
“Kırık Kimlikler Galerisi.”
Bir aynanın önüne geldiler.
Ama aynada Cemil yoktu.
Çocuk da yoktu.
Sadece yüzlerden oluşmuş bir duvar.
Her yüz, bir zaman ait olduğu bedeni terk etmiş gibiydi.
Cemil fısıldadı:
— Kendini tanımayanlar,
başkalarının yüzlerini takar.
Ama bu maskelerin ardında
hep bir boşluk kalır.
Çocuk:
— Ben kimim?
Cemil: — Sen,
henüz yazılmamış bir yüzsün.
Son durakta, tek bir masa vardı.
Üzerinde eski bir defter.
Cemil açtı. Sayfalar boştu.
Ama çocuk bir satır yazdı:
> “Bugün ilk defa,
kendimle konuştum.”
Cemil gözleri dolu dolu baktı ona:
— İşte bu, yer altı defterinin ilk cümlesi.
Karanlığa inmeden ışığın değerini
anlayamazsın.
Ve kalbine inmeden, kendin olamazsın.
Bir fısıltı gibi bir dize yayıldı duvarlara:
> “İndim içime,
karanlıkla tokalaştım.
Ve işte o an,
kendi ışığımı buldum.”