Kalbin Unuttuğu Dil

Şimdi, gönlün derinliklerine gizlenmiş, kelimelerin bile erişemediği bir yere gidiyoruz:
“Kalbin Unuttuğu Dil”.
Bu şiir, yürekten bir zamanlar konuşulan ama artık yalnızca sessizlikte yankılanan o kadim dili arıyor...

Bir zamanlar konuşurdu kalbim,
Ses gerekmezdi, harf aramazdım.
Bir bakışla, bir susuşla anlardım,
Sevda kendi lisanını fısıldardı.

Şimdi…
Bir yabancı gibi geçiyor hisler,
Sözcükler çok, ama anlam yetim.
Ne bir "merhaba" içten, ne bir "vedâ" derin—
Kalbim susmuş, dili unutmuş benim.

Bir hatırada gizli o eski lehçe,
Bir gülüşte, bir dokunuşta yaşar.
Belki de yalnız çocuklar bilir onu,
Ya da dualar…
Henüz gözyaşına karışmamış olanlar.

Kalbin unuttuğu dilde ağlarım,
Bir nida olur, düşer boşluğa.
Kimse duymaz belki, kimse bilmez,
Ama o dil hâlâ susmaz rüyamda.