Kalbimin Yıldızsız Gecesi

Bir ses kaldı senden ne yankı, ne fısıltı,
Sadece içime çöken sonsuz bir sükût.
Rüzgâra dokunur gibi geçtiğin her an,
Kalbimde mühür, dilimde mühlet oldun.

Gözlerin yok artık. ama geceler seninle,
Karanlıklar seni anlatıyor yıldızsız.
Ay bile yorgun bu ayrılıktan,
Gecenin alnında donuk bir hatırasın.

Ben seni bir ömrün suskun yerinde sevdim,
Ne başı vardı, ne sonu bu bekleyişin.
Sonsuzluğa yürür gibi çıktım ardından,
Adım adım sensizlikle sınandım.

Sensizliğin bile senin kadar güzel bazen,
Çünkü seni taşır içinde, eksik de olsa.
Bir boşluk düşün ki adına kalbim dedim,
Sen gittin, o hâlâ seni taşımakta.

Özlemek, sevgili.
Bir yudum suyu ellerinle içememek gibi.
Adını andığımda harfler ıslanıyor,
Çünkü sen artık bir cümleye sığmayacak kadar uzaktasın.

Bil ki, her sabah sensiz doğuyor,
Ve her akşam adınla soluyor içim.
Zamanla barışamadım,
Çünkü zaman senin yokluğunu çoğaltıyor.

Gelsen.
Belki dünya biraz durur,
Belki ben susarım, ilk defa huzurla.
Çünkü en çok senden vazgeçerken yandım,
Ve bu yangınla piştim aşkın hakikatine.

Kalbimin yıldızsız gecesi,
Özlem, senin kadar konuşkan değil.
Ama sessizliğiyle anlatıyor her şeyi.
Ben, susarak büyüttüm seni.
Ve belki en çok sustuğum yerde sevdim seni.