Kalbimin 2 Kanadı Şiiri - Serpil Koçar

Ben hiç yalnız kalmadım aslında…
Yalnızlık kapımı çalsa da
hep siz vardınız yanımda.
İki çift göz,
iki yürek,
iki can parçam…
Beni tamamlayan,
eksiklerimi sarıp sarmalayan…

Biz üç kişi değiliz,
biz tek bir nefesiz.
Aynı yolda yürüdük,
aynı acıyı taşıdık,
aynı gökyüzüne bakıp aynı duayı ettik.
Ve hiç bırakmadık birbirimizi.

Hayat kolay olmadı bize,
ekmeği böldük,
dertleri paylaştık,
gözyaşını aynı tastan içtik.
Ama güldüğümüzde,
gülüşümüz göğü çınlattı.
Çünkü biz birbirimizin umudu olduk.

Kimi zaman ben size sığındım,
kimi zaman siz bana…
Anneydim size,
ama bazen de siz bana anne oldunuz.
Düştüğümde kolumdan tuttunuz,
yorulduğumda saçımı okşadınız.
Ben susarken sözlerimi tamamladınız.

Hayat bizden çok şey aldı,
ama en güzeli sizdiniz,
bana verdiği en büyük armağan siz oldunuz.
Yüreğimin iki yanı,
gözlerimin ışığı,
kalbimin en derin duası…

Geriye dönüp bakıyorum,
ne fırtınalar atlattık,
ne yaralar sardık,
ne kapılar kapandı yüzümüze…
Ama biz hiç yıkılmadık.
Çünkü biz birbirimize yaslandık.

Birbirimize kenetlendik,
ve o yüzden ayakta kaldık.
Bizim hikâyemiz sıradan değil…
O, alın teriyle yazılmış,
gözyaşıyla yoğrulmuş,
ve sevgiyle mühürlenmiş bir destan.

Şimdi kalbimin tam ortasında biliyorum:
Benim en büyük gururum sizsiniz.
Sizin sevginizle büyüdüm,
sizin varlığınızla ayakta durdum.
Ben sizden güç aldım,
ve sizinle yeniden doğdum.

Benim iki mucizem,
iki kanadım,
iki cennet kokum…
Ve yarınlara umutla bakan gözlerim…

Bilmenizi isterim:
Ben size anne oldum,
ama siz bana hayat oldunuz.
Ben size nefes verdim,
ama siz bana ömür verdiniz.

Benim en büyük şiirim sizsiniz,
en büyük duası yüreğimin…
Adınızla başlar sabahım,
sevginizle dolar gecem.

Ve bu ömrün sonunda biliyorum:
Beni hayata bağlayan tek gerçek
sizsiniz, kızlarım…
Kalbimin her atışında,
her nefesimde,
minnetle, aşkla, sonsuz bir sevgiyle
daima sizinleyim.