Kalbimden Geçtin Gitmedin

Bir gün ansızın geldin…
Ne zaman dokundun kalbime bilmiyorum,
Ama geldiğini hissettiğim an,
Her şey sustu içimde.
Kelimeler, sitemler, korkular…
Hepsi durdu seninle.
Çünkü bazı insanlar, sessizliği bile güzel yaşatır.

Sonra zaman geçti.
Ne sen aynı kaldın, ne ben.
Gülüşlerin azaldı, sesin uzaklaştı,
Gözlerin bile tanımaz oldu beni.
Ama ben hep aynı kaldım.
O ilk günkü gibi sevdim seni,
Eksilmeden, çoğalmadan…
Olduğun gibi, olduğun hâlde.

Ben seninle tamam oldum,
Ama sen bensiz tam görünmeye çalıştın.
Oysa ben her eksikliğini sevdim,
Sen benim fazlalarımdan korktun.

Bir sabah kalktım ve fark ettim:
Sen gitmedin aslında…
Kalbimden geçtin, ama iz bıraktın.

Bir sokak gibi bende duruyorsun hâlâ.
Her dönüşte sana çıkan,
Her adımda seni çağıran bir sokak…

Şimdi sen başkasının yarınısın belki,
Ben hâlâ bizim dünümüzdeyim.
Her "iyiyim" diyişimin arkasında bir "keşke" var.
Ama merak etme, söylemiyorum.
Çünkü bazı duygular söylenince,
Anlamını yitirir.

Sana kırgın değilim.
Sadece...
Ben kalırken, senin nasıl gidebildiğine hayret ediyorum.