Kalbimdeki Tecelli Şiiri - Serpil Koçar

Bir nefes üfledin kalbime,
kâinat sustu, ben duydum.
Ne ben vardım o anda, ne dünya,
yalnızca Allah’ım…
ve ben, O’nun bendeki yankısı.

Bir ışık doğdu karanlığımın içine,
adı “aşk” dediler,
ama ben bilirim,
o Allah’ın tecellisiydi.
Bir kalpte atarken iki can,
O’nun ismiyle birleşirdi her vuruş.

Gözlerimdeki yaş bile
Allah’a dönerdi dua olurken;
çünkü her damla,
O’nun rahmetinden kopup
yüreğime düşen bir işaretti.

Sevmekle yanmak aynıydı artık,
çünkü her sevda,
Allah’a giden bir kapıydı bana.
O kapıdan içeri girdiğimde
her şey “O” kesildi.
Toprakta O,
gökte O,
yüreğimde O…

Birinin yüzüne baktığımda,
orada gördüğüm güzellik,
O’nun yansımasıydı, Allah’ım.
Sevdim çünkü Senden gelmişti;
her güzelliğin kaynağı Sensin,
her kalbin sıcaklığı Senin nefesindendi.

Rüzgâr estiğinde,
bir ses taşır gibi olurdu içime:
“Ben buradayım.”
Ve o anda bilirdim —
aşk, konuşan bir kelime değil,
susarak duyulan bir sırdır.

Ben sustukça O konuştü,
ben sevdikçe O oldum;
her ayrılık, her kavuşma
O’nun kudretine bir şahitlikti.
Ve anladım ki:
Aşk, bir kulun Yaradan’a yaklaşma şeklidir,
sevgili sadece vesiledir.

Şimdi ne zaman dua etsem,
aşkın adıyla başlar dilim;
çünkü aşk, O’nun sesidir,
kalbime dokunan en kadim hatıradır.

O’nun nefesiyle varım ben,
O’nun sevgisinde yanar ruhum.
Bir gün bu nefes de duracak,
ama bilirim —
aşkın olduğu yere ölüm uğramaz.

Çünkü O’nun adıyla başlayan her sevda
sonsuzluğun kalbinde yankılanır,
ve ben o yankıda kaybolmak isterim:
Bir nefes gibi,
bir dua gibi,
Allah’ta.