Kalbimde Açan Çiçek Şiiri - Kadir Emre

Ateşler yakıyorken içimi
Bir çiçek açtı kalbime,
Alevler dövüyorken zihnimi
Bir güneş doğdu içime.

Bir papatyaydı bu çiçek,
Zarifliğiyle büyüledi beni;
Beyaz bir güldü bu çiçek,
Güzelliğiyle okşadı kalbimi...

Hep en güzeli "O" kâinatın,
Ondan başkası nasıl güzel der kendine!
Tek sevdası olacak "O" hayatımın,
Tanrıdan armağan gönderilmiş benliğime...

Canım yanıyor şimdi , boranlar kopuyor içimde,
Sel alıyor uzuvlarımı, götürüyor engin denizlere;
"O"nsuz kaldım şimdi, avare geziyorum ıssız köşelerde
Uyumak ne, kan yutuyorum litrelerce...

Ruhum özgürlük istiyor, "Kalamam" diyor "O'nsuz bu bedende"
Ruhum küsmüş bana, "O"nu özlüyor, ona gitmek istiyor;
Kalbim solmuş, atmak istemiyor, o da küsmüş sahibine
Kalbimde istemiyor beni;
Terkedip bedenimi koşmak istiyor gerçek sahibine...

Zihnim benim için çalışmak istemiyor,
Hep "O"nu düşünmek, arzulamak istiyor
Aşağılıyor zihnim beni: "On'suz insan mısın ki sen?"
Kendini "O"na adamak, koşulsuz itaat etmek istiyor...

Tüm uzuvlarım küskün bana
"O"nsuz çalışmak dahi zûl onlara
Yaşatmak bile istemiyorlar beni, kinlenmişler bana
Bağırıyorlar tek bir ağızdan: "Biz "O"na aitiz "O"na!"

Usul usul ilerliyor gece, herkes yatıp kalmış bile
Bense hala avareyim ıssız köşelerde
Uyku haram bana ben de küsüm kendime
"O"nsuz ne mümkün küs olmamak kendime

"O"nsuzum şimdi, tek nefes bile büyük mucize
"O"nsuzum şimdi, var mı af beklemekten başka çare
"O"nsuzum şimdi, özlemim akılların da ötesinde
Mazurum şimdi, tek umudum tekrar açması o çiçeğin kalbime...