Kalbimi put sanıp kırdılar,
oysa ben yalnızca inandığım bir sessizliği taşıyordum.
Bir avuç ışık saklardım içimde,
kimseye göstermedim — belki de o yüzden.
Sevgiye dokunmak istedim,
ellerim taş kesildi.
Dualarım döküldü,
sözlerim sustu,
ama içimde hâlâ bir çocuk ağlıyordu.
Ben kimseye tapmadım,
sadece bir yüzün gölgesine uzandım biraz.
Onlar gördüler,
adını bilmedikleri şeyi korkuyla ezdiler.
Kalbimi put sanıp kırdılar,
ama bilmediler —
kırılan her parça yeniden atan bir kalp oldu.
Şimdi sessizim,
ama her susuşumda bir yıldız yanar içimde.
Sinan Bayram
Sinan BayramKayıt Tarihi : 9.11.2025 15:31:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.



Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!