Kal Diyemedim Şiiri - Züleyha Aktaş

KAL DİYEMEDİM

Bir sevda vardı içimde,
dudaklarımda tutsak,
daha söyleyemediklerim kadar büyüktü.
Gidişin uzun bir tren gibi
rayların arasına döküldü,
ben sustum…
Bütün istasyonlar adımıza ağladı,
bütün şehir gözyaşlarını topladı,
bir ben, kahrolası gururumla, sessiz kaldım.

Sırtını dönerken,
boğazıma koca bir düğüm oturdu.
“Kal” diyemedim,
dilimin ve yüreğimin karanlığına sıkıştı sesim.
Oysa seni sevdiğimi
her bakışım, her nefesim gösteriyordu.

Ardında savrulan yaprakları topladım,
üşüyen bir çocuk gibi
ellerim cebimde bekledim seni.
Bir gelincik boynunu büktü içimde,
bir dağ çöktü sessizliğime,
ama ben yine diyemedim:
“Kal, giden ben olayım.”

Gittin…
hayallerim yaprak yaprak döküldü ardında,
rayların arasında kayboldu ömrüm.
Oturdum bir köşede,
gözyaşım toprağa düşerken
toprak bile acıdı halime.
Gidişin, sessiz bir çığlığın
yüreğimde açtığı yaraydı.

Bir rüzgâr gibi savruldum sonra,
sensizliğin içinde kayboldum.
Sulara bıraktım sevgimi,
belki bir damlası sana ulaşır diye…
Bir tutam mutluluk vardı kalbimde,
ama hasret büyüyünce bir yuduma bile yetmedi.

Dizlerimden güç gitti,
ellerimden umut,
yüreğimden bahar…
Dalları yanmış bir ağaç gibi
içimdeki bütün kuşları susturdum.
Her gece takvim yapraklarını çevirirken
acılar topluyorum,
gözlerime kan oturuyor ey yar!

Gelmeyişlerin öldürüyor beni,
bekleyişlerin, susuşların, eriyişlerin…
Ah gurbet!
Sen olmasaydın
belki ayrılık olmazdı.
Ayrılık olmasaydı
belki ben böyle yanmazdım.
Sen olmasaydın
belki aşk da olmazdı,
ama ben böyle kahrolmazdım.

Ve şimdi…
sessizce adını anarken,
her nefesimde yankılanıyor
“Kal diyemedim” sözcüğüm,
gözlerimde, kalbimde ve tüm içimde…
Bir gün belki,
rayların son istasyonunda,
beni duyar, gelir misin?
Ama şimdi…
yine diyemedim.

Nûrferah/ Züleyha AKTAŞ
Tarih: 16/11/2021
Saat: 11:38