Tanıdık bir sancıydı yokluğun; yinede ilk kez acılanıyormuş gibi yüreğim ardından
Sevgiyle büyüttüğüm heyecanlarımı sıkıştırıp cebine,
Yorgun düştüğüm yolları bir kez daha arşınlayarak gittin benden
Yalnızlığın kollarında seninle uyumak içindi acıtan yanlarımı ateşe atmak
Her seferinde daha uzağa düşüyordu küllerim, toplamak zaman alıyordu
Her üzüntü bizi bizden biraz daha koparıyordu sevgili
Yalanların acımasız zindanında seni kaybedince onları bile özler oldum
I
Bekle beni küçüğüm
umudu karartmadan
sevinci yitirmeden bekle
döneceğim bir gün elbet
bekle beni
Devamını Oku
Bekle beni küçüğüm
umudu karartmadan
sevinci yitirmeden bekle
döneceğim bir gün elbet
bekle beni
Mütemadiyen yinelenen bilindik bir acıya aralara okuyucuyu sıkmadan ve ne demek istediği açık ozanlara özgü anlaşılabilirlikle o denli güzel yazılmış ki... Finaldeki yakarma başlangıçtaki serzenişle aynı yüksek tempoda... Yüreğinize sağlık diyor ve saygıyla kutluyorum...
Begenerek okudum tebrikler
İnsanın tüyleri diken diken oluyor okuyunca, derin manalarında ve derin duygu yoğunluklarında kaybediyorsun kendini, hepimiz bir müsvette değilmiyiz sevgiliden uzak ? Hepimiz karalamıyor muyuz yalnızlığımızı .. Çok beğenerek okudum şiiri, tebrikler şair ve unutma bir adım ötende sevda ...
Bu şiir ile ilgili 3 tane yorum bulunmakta