Kaktüsün gözyaşları Şiiri - Sedat Yaşar 2

Kaktüsün Gözyaşları

Düpedüz bir aylak mıyım ben,
Sahipsiz çöllerde diken, kem gözlerde çirkin.
Ne asil lord, ne serseri bir gölge,
Sarayların uzağında, avluların sessizliğinde.
Sürüklenir dururum rüzgârda, kuru bir çırpı mıyım ben?

Ne sarayda sultan, ne halkın içinde söz sahibi,
Toprağında bitmiş kara dikenim ben,
Suskunluğumla konuşur, acımla büyürüm.
Ne şahın sarayında vazo, ne zalimin avlusunda put.
Yetimin gözünde yaş, dervişin sırtında yük,
Çile tacı boynumda, sessiz bir zafer gibi taşırım.
Yolum uzun, yalnız, adı bilinmez…

Herkesin gözünde çirkin,
Ama içimde doğru bir sevda var.
Dürüstlüğün bedeli acıdır,
Ama ben hep dikenli yolda çıplak ayak yürüdüm,
Ve hep gerçek olanı sevdim, yüzü kanasa da.

Yalnızlığım, rüzgârın şarkısı gibi,
Uçsuz bucaksız gecelerde yankı.
Toplumun surlarında bir kayboluşum,
Bir duvar yazısı belki de,
Silinmiş ama izi kalmış bir cümle.
Dünyada yitik bir iz,
Sanki hiç yok olmuş, unutulmuş bir hayal…

Yoksa ben,
Var olan bir düş müyüm?
Evrende yalnız bir yaşam kırıntısı,
Hiç okunmamış bir mektup,
Sessizliğin içinde kaybolan bir fısıltı,
Ya da çölün koynunda gizlenmiş bir sır.

Kaktüsün gözyaşları gibi,
Görünmeyen ama gerçek,
Dikenlerime rağmen, varlığımı savunan,
Sessiz ama vazgeçmeyen bir umut.
Her şeye rağmen, hâlâ yaşayan bir sevda…