Kâinatın gülü Şiiri - Salih Doğan 3

Sen yokken ey Rasul! Ahvâl-i beşer perişan,
Bu topluluğa elzem, bir Peygamber-i Zîşan.

Gel ey Habiballah! Şu putperestlik yıkılsın,
İslamiyet ışığı bütün kâinata yayılsın.

Beşere hep nur saçtın, bu senin güzelliğindendi,
Ahlâkından dolayı Sana, “Muhammedü’l Emin” dendi.

Lâzımdı tüm cihana böyle bir rehber,
Her zaman duâda ‘Ümmetî Ümmetî’ der.

Seni takip etmede göklerdeki bulutlar,
Çağırınca geliyor o emirber ağaçlar.

Zikrediyor eline aldığın o ufak taşlar,
Emredince dillenir, şu mutî kuşlar.

Parmağının işaretiyle yarılıyor ay bile,
Kendini sorunca geliyor bebekler dile.

Mekke dönemi geldi başına binbir türlü belâ,
Vazifeliydin Sen, Seni hep korudu Mevla.

Medine’ye geldin, bir zaman orda kalınca,
Ensar öyle oldu ki, ezmiyor bir karınca.

Karşıladı Seni Tâif, Mekke kılıçla, taşla,
Kızmadın, darılmadın; mukabele ettin duâyla.

Seninle beraber çekti, bütün acıları ashab,
O ne iman, ne sabır, nasıl damar-ı âsab.

Kur’an tamamlandı, vahiy nüzûlü bitince,
Ashab hep ağladı bir an gidersin diye.

Ve Sen, iki cihanın mürebbîsi, velîsi,
Her zaman duydun gönlünde şefkat hissi.

Çağırdın yüzyirmibin ashâbı, verdin vedâ hutbesi
Sonra dağıldı cihana yüzbin küsür sahabi.

Sensin Fahr-i Âlem, Kâinatın Gülü,
Şu kitâb-ı kâinatın nâtık bülbülü.

Günahkâr bir kulum, kapıldım bazı hissiyat,
Ne yapayım ya Nebi! Eyle Şefaat…