Kahve Şiiri - Yenal Karavelioğlu

Kahvemi yudumlarken hayalinle,
Özlemin doluyor yüreğime.
Katran karası gecelerden çıkarken,
İç çekiyorum sensizliğinde…

Karşımda resmin,
Duvarlara kazınmış ismin…

Çekiyorum dibine kadar dumanı efkarı,
Yokluğunda buluşuyor ciğerlerimde,
Derin bir özlem ekliyorum üzerine
Senin yokluğunda…

Ahhh diyorum ahhh,
Bu kaçıncı uykusuz sabaha varışım,
Bu kaçıncı kahve kokusuna sığınışım.
Kaçıncı sigara paketine sarılışım…

Kahvenin yokluğundaki buruk tadı,
Eşlik ederken hasretine,
Düş bu ya,
Arzuların karışıyor bedenime,
Parmak uçlarım dolaşıyor resminde,
Sanki tenin tenimde…

Sensizliğinde sevişiyorum,
Sevişiyorum seninle,
Panik atak geçiriyorum,
Titriyorum aşkınla…

Oysa bazen de seni düşlediğimde,
Huzura eriyor ruhum,
Gülümsüyorum ruhuma sinen,
Kahveyle karışık teninin kokusuna…

Allahım diyorum,
Ah Allahım,
Ah bir gösterse gülümseyen yüzünü,
Dokunsa gözlerim, gözlerine,
Sevincinle çıldırsa,
Aşkınla canlanan benliğim…

Ruhu ruhuma karışsa diye,
Dualar ederken,
Camı açıyorum,
Rüzgara karışan,
Kahvenin kokusundan medet umuyorum…

Televizyon reklamlardayım sanki,
Gülümsüyorum kendi kendime kalıyor,
Gözlerim yollara dalıyor,
Gelse artık diyorum,
Bir gelse,
‘’Bir fincan kahvenin kırk yıl hatırı varmış’’ misali…

Bir kahve molası,
Bazen bir nefes kadar değerlidir insana...

Bazen bir kahve molasında,
Saklıdır aşk diye düşünüyorum,
Ve gülümsüyorum…

Aşkına kırk yıl değil,
Ömrümü versem,
Gülümseyişinle kendimden geçsem,
Yollarına çiçekleri sersem,
Benimle bir defa,
Hiç bitmeyecek,
Bir ömürlük,
Kahve içer misin?