Kahramanmaraşım (özlem ve Yıkımın Gölges ...

Bir türkü kalmış dudaklarımda, Maraş,
Dağlarında yankılanır eski zaman…
Ceviz kokar çocukluğumun bahçesi,
Sütçü İmam’ın gölgesinde anıların kalan.

Gözümde tüter Ahir Dağı’nın sisi,
Çarşıdan yükselir tarçınlı nefesin.
Bir sabah...
Toprak çatladı, sustu kuşlar,
Yıkıldı dualar, yandı herkesin iç sesi.

Kaldırım taşlarında annemin ayak izi,
Artık bir moloz, artık sessiz bir dua.
Her yer tanıdık, ama bir o kadar yaban,
Evlerin dili yok şimdi, duvarlar ağlar.

Ne çok özledim seni,
Sokak lambalarının altında ıslanan hayallerimi,
Geceye yaslanan o eski hikâyeleri…
Ama en çok da
Hiçbir şey olmamış gibi gülümseyen sabahlarını özledim.

Gidenler oldu, dönmeyenler…
Bir ismin kaldı elimde; Kahramanmaraş.
Adında hem gurur var, hem yara.
Toprağında hem can, hem de dua.

Ama bilirim,
Bu şehir küllerinden doğmayı bilir.
Her acının ardından
Yeniden yeşerir umut bir nar ağacının dibinde.
Sen Maraş’sın, sen kahramansın.
Sen, yıkılsa da diz çökmez bir halkın sesisin.
Sen içimde dinmeyen bir hasretsin.