Kağıttan Kadın Şiiri - Mehmet Barış Tekyol

Bir kahve lekesi kadar yerim var dünyada,
bir de bükülmüş, unutulmuş şiir defterlerinde
adımı yanlış yazan ellerin izi.
Albümün eski anılarına sarılıyorum bazen,
gözyaşlarım naftalin kokuyor.
Şehrin sesini kısıp,
kağıttan bir kadın kesiyorum kendime,
tutması kolay, kaybolması çabuk.
Evin en loş köşesinde
kendime bir masa kurdum,
bir tabak hüzün, bir bardak yalnızlık.
Bıçakla böldüğüm kelimeler
hep içime akıyor.
Sevgili dünya,
bana tertemiz bir gelecek borçlusun,
bir de aşıkken düşürdüğüm gülüşümü.