Kağıttan Gemi Şiiri - Songül Canbaz Kaya

KAĞITTAN GEMİ

Sen gidince kalmak istemedim bu şehirde Arunyam.
Şu çağda,
Her gün, kırk boğum doğum yapan bu zamanda.
Kalmak akıl karı değil,
Bilesin bu eller, bundan gayrı benim değil.
Parkamı koyup dallarıma,
Tarih gösteren ne varsa bırakıp masamda,
Ben ucu kıvrık kitabın son cümlesiydim.
Sen neden içini çekiyorsun ki kalem ?
Bir nokta bırak, helalleşelim.
Ki, bıraktım sana,
Yeter ki,
Halbu ki,
Bilmem ki,
Der yeniden başlarsın,
Başka ellerde yine çiçek aç,
Yeni bir öykü yaz mesela.
Bir gazetenin baş sayfasında okunsun.
Dünyalar kadar yaz mesela,
Önüme düşerse bir mısra,
Mürekkebimden bulaşmış derim.
Artık benim nazım çekilmez.
Kağıttan gemiler yapmakla başlamalıyım.
Meczupları içine doldurup,
Onlarıda alıp gitmeliyim bu şehirden,
Bu şehirden Arunyam,
Gidecek benim,
Sen gidince kalmak akıl karı değil.
Bana ait ne varsa olduğu gibi bırakıp,
Vaz geçip sokak simitinden.
Şekersiz içerim çayımı bilirsin,
Oda yarım kalsın Arunyam,
Belki bir gün dönersem,soğuk demez içerim.
Kalubeladan beridir bu şehirdeyim.
Çıkmaz sokaklarına yarenliğim,
Her sokak lambasına okuduğum şiir,
Meneviş gözlü şehir, sende kalsın.
Böyle bir vakit,ele avuca sığmaz saçlarımı, Ağlasada kirpiklerimden ayırıp,
Canım yanar demeden,
Gün doğmadan gitme zamanı.
Denize açılmış bile kağıttan gemim,
Bir ben kalmışım dışarıda Arunyam,
Görmeyecekti beni,o meczublardan biri.
Kalemden vazgeçtim demesem
Beni almadan gidecekti, kağıttan gemi.
Songül CANBAZ KAYA
07 Mart 2025