Bir zamanlar dost diye bellediğim biriydi
Dost burnunu kaldırmış sanki kafdağındaydı
Büyük dağlar babası küçükler kendisiydi
Dost burnunu kaldırmış sanki kafdağındaydı
***
Selam sabahı kesti uçuyordu yüksekten
Sevmezdi hiç kimseyi öyle candan yürekten
... ve nihayet gelip çattı
Bir dilimi zehir zıkkım
Bir dilimi candan tatlı
Masallarla indi yere
Sebil oldu cümle hikâyelere
Kara kara kazanlarda kaynadi
Devamını Oku
Bir dilimi zehir zıkkım
Bir dilimi candan tatlı
Masallarla indi yere
Sebil oldu cümle hikâyelere
Kara kara kazanlarda kaynadi
Yolu izi bilmeyen insanlardan dost olmaz
Eşek gönünden asla giyilecek post olmaz
Rengi belli değildir güneşte kalsa solmaz
Dost burnunu kaldırmış sanki kafdağındaydı
***
tek kelimeyle:çok beğendim...günümüz dünyasında her şeyin çıkar ilişkilerine dayandığı koşulları düşündüğümüzde nokta atışı yapılmıştı...tam puanım panonuzdadır...saygıyla...*****ilknur*
Kutluyorum efendim. saygılar
burnu kaf dğında olanların dostlukları ayaklar altındadır onlar yalnızlığa mahkum olunca anlarlar amma iş işten geçmiş olur kutluyotum nasihat gibi yol gösterici bir şiir anlayana
Burnu kafdağında olanlara ithaf olunur.
Ben birkaç kişiye bu şiiri gönderebilirim; tıpkı şiirinizde bahsettiğiniz gibiler çünkü. :)
Hiciviniz dört dörtlüktü... Albatros Antolojisindedir.
Bu şiir ile ilgili 4 tane yorum bulunmakta