Kafanı Kuma Gömmekle Şiiri - Muhittin Alaca

Kafanı kuma gömmekle,
Gerçeklerden kaçamazsın.
Perdelerini kapatsan da her akşam,
Ay gülümser, parıldar kehkeşan.
Sorumsuzluğun adını,
Mutluluk koymakla;
Huzura eremez insan.

Sevgi fedakârlık ister, emek ister;
Kuyruğunu kıstırıp kaçmak,
Yüreksizlerin işi.
Hayvan bile, yavrusunu bırakıp kaçmaz.
Söze geldi mi, dil bir karış;
Laf yarıştırmada, yoktur benzeri-eşi(!)
Yuvaya sahip çıkacak kuş, dişidir dişi.
O da palazlanıp uçarsa,
Gün gelir, akbabalara yem olur leşi.

Yediğin bal olsa, giydiğin ipek;
Sırtına altından semer vurulsa,
Eşek, yine aynı eşek…
Yediği kaba, nankörlük yapmazken köpek;
Kapıyı vurup gitmek acizlerin işi.
Evlat ile anayı bırakır mı er kişi?

Davul bile dengi dengine,
Yükseklerden uçarken, düştün engine;
Bukalemun gibi döndün rengi rengine.
Kuru ekmekle-soğan da mı yoktu aşın;
Ufak bir oda yetmez miydi?
Şerefinle oturur, koyardın başın.
Daha baharındaydın, neydi ki yaşın?
Baston olmaya mı gittin dedene?
Gözünün üstünde kaşın
Var, diyen mi oldu ki, sineklendin.
Kene gibi yapıştın kart bir bedene.
Birkaç tatlı lafla mı dolandı başın?
Gidip, bir yaban meskene pinekledin.

Sen olmadan da mevsimler döner,
Güller açar, bülbüller öter.
Ömrün gibi, maceran da bir gün biter.
Bir masumun ahı, iflahını sökmeye yeter.
Kafanı kuma gömdüğün yeter!
Yüzünü aydan saklasan da
Gerçeklerden kaçamazsın.
Gözlerin mühürlenmiş, açamazsın.
Yırtılmış ar perdesi, ortadasın.
Kalbinin karası, seni boğmada,
İnan ki darağacından beter.

Perdelerini kapatsan da her akşam,
Ay gülümser, parıldar kehkeşan.
Nankörlüğün adını,
Mutluluk koymakla;
Huzura eremez insan.

17.05.2009