Ne gün nede an
Anlamazdı hiç benden
Topraktan insanlar
En çirkin ruhları giyindiler sabah ezanlarına karşı.
Sigara dumanı bile olamadan
Tükendi tüm tütünler.
Tüm asları çekilmiş bir hayat;
Ve en pis kokulu bir kahve köşesinde
Üstelik masanın dibinede ilişmiş
En uzun isimdi bu aslında, ben için
Bu destede bende vardım;
Jokerdeim en sahtesi hemde.
Öylesine onlarca mektup yazdım,
Hepsi seni anlatıyordu, benden hiç eser yoktu.
Geceler gündüz olmadı (olamadı)
Bahaneler yarattım kendime gülünç
Aslında yoktu adresin hep armaz oldun.
Günahları döküp yargıladım.
artık son kozlarımı oynuyorum tarihin karasularında
öylesine sinmişim ki, mevzilenmişim ki;
ateşledikçe dilimi tarihe
adeta ayrılıyor atomlarına sıfırdan
ve öylesine küsmüş ki bana
bombalandıkça ayrılıyor benim boyutumdan.
Ölüm;
Umar yaşamaktan bir şeyler.
Ölme!
Bir sonbahar akşamında aldatıcı bir karanlık
Ve en çok korktuğumsun
Olmayan bir sesi duymak gibi,
yalnızlığımı kabul ettim
bunu bilki; sana karşı hiç yenilmedim
duvarıma ismini kazısam bile,
yosma bir kağıt gibi atılmadım ben.
bir deste gül birazda kan buharı
bir türlü saramadığım ellerimle yazdığım şiirlerim var
Yıllardan sonra ilk kez yapıyorum;
Kağıdı, kalemi almış elime yazıyorum.
Belkide kaybetmişim o günleri, düşünceleri.
Bir özlemdir geçen o yıllar, belkide bir kayıp zaman
Ama yazıyorum, kendimi sana yazıyorum,
Belki farketmeyeceksin ama
tüm klişeleşmiş kelimelri çıkarıp şiirden
daha bir güzelleştirmek
cümleler içerisinde seni
ve netleştirmek.
yazabilmek en güzelinden ellerini
sonra dalmak betonlara
Masmavi bir duvar hayal et,
Orası evimiz osun.
Yıpranmış bir zarf hayal et,
İçinde boynu bükük harf olmasın,
Sen olasın ve ben olayım.
Öyle bir rüyaya dal ki;
yüreğim dolu bir halde girdim odama ammada buruk,
öylece yığılmışım yatağıma
işleyen bir ellerim birde beynim;
şarkımı söyleyeyim bilmiyorum?
olmuyor ağlayamıyorum!
kapattım kendimi omdama
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!