Kadınsal Şiiri - Gökhan Sillelioğlu

Türk Kahvesi'ni bende orta içerdim onunla birlikte,
Sade içtiğinde ise sade.
Yediklerimiz, içtiklerimiz hep bir ağızdan olurdu,
Yattıklarımız hep bir vücuttan..
Bu şehirde bulutlar yoksun,
Bu şehrin gökyüzünde aşk acısı kaplı,
Ben nerede ağlayan bir kadın görsem,
İnzivaya çekiliyor ruhum..
Ne kadar güçlü olduklarını bilmez kadınlar,
Her zaman elma kadar kalplerine yenik düşerler.
Yeminlerle, sözlerle, vaatlerle geçer aşk acıları.
En kötüsü ise hiç birini yerine getirmezler.
Ben nerede ağlayan bir kadın görsem;
Hep yenikler kendilerine..
Ah be sevgilim benim, kuşlardan korkma!
Onlar bu beyaz gökyüzünün,
Davetsiz misafirleri her zaman.
Onlar acıların cıvıltısı aslında, meleklere inat uçuşurlar işte.
Bugün ağlayan bir kadın, penceresine bulutları toplamış,
Evi evime bakar ama kalbi başkasına.
Yağmuru ise herkese yağdırır ayrım yapmaksızın.
Şimşekler yalancı gündüzün habercisi daimi.
Nasıl yalan aşklar toplanmış göç etmeyi bilmezler,
Onlar da öyle gündüzü yaşatır anlık..
Bu şehirde sen olmasan,
Bu şehirde deniz olmasa,
Ruhum nasıl değer benliğine.
Her sokakta, her ayrıntı da anılar,
Terk etmemeye yüz tutmuş binlerce hatıra.
Ben nerede ağlayan bir kadın görsem,
Hep yeniktir...