Kadın ve Ayna Şiiri - Cenk Koyuncu

Kadın ve ayna! İki belirsiz? im:
Ne surette yüz buldum ne de
umar arıyorum karışık benliğime.
Bedenim yok benim, bedenim gölge!

Doğmaya doğurdum da yüzümü, dişiliğim
bir kırbaç gibi şakladı içimde ki:
İçim dışım karabasan, kararmış kaçış.
Artık bir gel-gitti bedenimdeki iffet!

Yaşamaya kurumuş bir dişilik bu!
Çığlığım gövdemi sarsan hıçkırık kalır
anmaya ve anlamaya çalışsaydım kendimi
doğurmazdım tenimi çoğaltan dilini!

Işık; bana biraz ayna sana biraz kaynak
kanıksamıştık; akşam ve kibrit, panjurdan
sızan sızı gövdemde, kalakalmıştık: Artık
taşkınlığım yenildiğini anlayan bir ahmak!