Kadın Şiiri - Kaan Turhan

Arnavut kaldırımlar döşenmiş yüreğine
Uçsuz bucaksız serinletiyor yoksul bedenleri
O, rüzgarın buruk sessizliğiyle can çekişen
İri çalı kümesi, masum yeşil yaprak

Sessizliğin hakimiyetinde yenik düşen o,
Usulca sokuluyor kızıl tarlalara
Çorak topraklar kadar çatlak bir kadın
Süt veriyor serzenişte bulunarak

Bukalemun gibi değişiyor, değiştiriyor
Yürekte acı bir çığlığı uyandırıyor
Farkında değil, duyguların, hislerin
Ders verir filozoflara, nokta koyar düşüncelere

Ne onu bu kadar uzak kılıyor, ne acaba
Ulaşabilmek için onun şahikasına
Yetişebilmek için onun duygularına
Yeniden dünyaya gelmek mi gerekiyor?

Denizin enginliği kadar derin o,
Susuyorum bir çöl ortasında, nafile
Erişemiyorsun, yalnızlıktan daha zor
Uçan kelebek kadar özgürsün

Tutkuluydum, seviyordum, sızlanıyordum
Karıncanın su içtiği okyanus gibiyim
Kuru otlar kadar ıslağım, yanlış diyardayım
Kadının bakışları kadar masumum