Kadim Bir Türkü Hatırası Şiiri - İsmail ...

Bir gün kapı önüne tünemiş bir kedinin
Gözlerindeki hüznü bakışım bileceksin
Savaşıyla yüzleşip bir gün kendi kendinin
Hem galip geleceksin hem de yenileceksin
Bir gün minik bir serçe kanadındaki tüyün
Toprağa düşüşünü görüp üzüleceksin
Benim sanki o kuşun suretinde gördüğün
Kalbinde bir ürperti ile irkileceksin

Belki hissetmeyecek, belki bilmeyeceksin
Halbuki hal diliyle kuşa sorsan ordayım
Biraz daha eğilsen belki de göreceksin
Belki iki üç adım geri dursan, ordayım

Bir sokak köpeğinin sırnaşmasına kanıp
Gözlerinde biriken yaşa sarılacaksın
Peşinden koşacaksın bir adamı ben sanıp
Sonra sükutu hayal ile ayrılacaksın
Utanıp gözyaşından çekilip bir köşeye
An içinde yılları görüp yorulacaksın
Bin anlam yükleyerek dokunduğun her şeye
Yüreğinin yandığı yerde kırılacaksın

Olur ya bir uykunun en tatlı noktasında
Kabus ile uyanıp 'su' diyorsan, ordayım
Sessizliğin sesiyle, gecenin ortasında
Binlerce kelimeyle susuyorsan, ordayım

Ay parçası yüzünü sarmış hüzün karası
Alay ediyor sanki kirpiğinle kaşınla
Dudağında kadim bir türkünün hatırası
Yanağında gül gibi kurumuş gözyaşınla
Sağanakta açmayı unutup şemsiyeni
Yağmurun miğferine girip ağlayacaksın
Ben zannedip uzaktan sana gülümseyeni
Ardında onca ahı görüp ağlayacaksın

Bir kış güneşi gibi bulutlara alışıp
Gözünü aynı tonda kısıyorsan, ordayım
İçindeki yangını kapatmaya çalışıp
Avucunu nereye basıyorsan ordayım

Bir gün her bir şiirim sende kurşun yarası
Okuyup her mısrada durup ağlayacaksın
Yaşanmamış her anın gönlünde manzarası
El değmemiş hayaller kurup ağlayacaksın
Seher vakti düşüne girdiğimde sen beni
Misafir edeceksin en yersiz telaşınla
Susacaksın, fark edip ömründen eksileni
Yine baş başa verip bitmeyen savaşınla

Sıcak bir nefes gibi bitip ense kökünde
Hangi yana yönelsen, nere varsan ordayım
Nerede söz söylesen, hangi konu hakkında
Kimin elini tutsan, kimi sarsan ordayım