Kader Ve İnsan Şiiri - Kemal Karapıçak 2

KADER VE İNSAN
Nedendir kızgınlığın kadere.
Buğday ektin de arpa mı biçtin?
Razı ol başa gelen kedere
Tohumu, toprağı kendin seçtin.

Malı, mülkü kalıcı zannettin.
Ne ettin, kendine kendin ettin.
Belki de bunlar senin diyetin.
Kurağı, çorağı kendin seçtin.

Tercih senin, kime ne diyorsun?
Helal, haram demeden yiyorsun.
Dün gelmiştin, bugün gidiyorsun.
Düştüğün tuzağı kendin seçtin.

Güçlüydün de ne işe yaradın,
Zayıf düşünce bir dost aradın.
Bulamayınca kendin taradın.
Kele kör tarağı kendin seçtin.

Yüze yüze çıktın bazen düze,
Baharların soldu, döndü güze.
Perde inince sürmeli göze,
Durulmaz durağı kendin seçtin.

Akıl ayyaş idi, gönül harda
Gözyaşı sel oldu her baharda,
Küskünlük saklı kaldı duvarda.
Çuvala mızrağı kendin seçtin.

Hep sana göre dönmez bu devran,
Sızlanma,sızıp kalma, tez davran.
Çoktan yola çıktı bile kervan.
Yakını, ırağı kendin seçtin.

Dünya iki kapılı han; gir-çık.
Oyalanıp dursanda azıcık.
Sende yola revan oldun artık
Bindiğin kısrağı kendin seçtin.

Unut gitsin sevdayı, özlemi.
Yut çektiğin kederi, elemi.
Elde tuttuğun kağıt kalemi,
Defteri, yaprağı kendin seçtin.

Kemal Karapıçak - Çorum.