Kaç Mevsim saymadım

Ruhumda kaç mevsim geçti, iz bırakmadan,
Her biri bir düş gibi doğdu, sessizce battı.
Eskiden kuşlar konardı avuçlarıma,
Şimdi rüzgâr bile uğramaz yorgun sokaklarıma.

Bir pencere vardı, içime bakan,
Orada beklerdim bir tebessümü,
Bir özür gibi düşsün diye kalbime.
Ama tebessüm de unuttu beni,
Gönüller başka baharlara açıldı.

Bir isim vardı, içimde yankılanan,
Şimdi harfleri bile suskun.
Bir gül vardı gözlerimde,
Şimdi aynalar bile geçip gidiyor önümden.

Bir mendil gibi katladı beni zaman,
Anılar döküldü, solgun yaprak gibi.
Bir ses ararım, yankısı suskun olan,
Bir gül ararım, açmayan bahar gibi.

Ama bilirim, her kışın ardında
saklıdır bir dirilişin feryâdı.
Bir gün yeniden uyanır kuş sesleri,
gül açar gönlümde, ışır rüyâdı.

Ve ben bilirim ki —
her yalnızlık taşır bir müjde gizlice:
Geliyor bahar, geliyor sevince,
geliyor kalbime, ışığın izince.