yirmi dört mart iki bin üç, İstanbul.
Ah! Göğüs kafesime saplanan o sıcak ağrı.
Her içime nefes çekişimde ruhumu parçalayan o acımasız, amansız ağrı.
Tanrım, bunun bitmesi için yıllarımı heba edip canımı verebilirdim.
Çok canım yanıyor çünkü.
Çaresiz hissediyorum buna karşı.
Savaşmak öfkeye müsaade ederken karşı koymadan öylece beklemek güçlenmesine izin vermek demek.
Beyaz, ipek gibi yağdı kar
Bir kız kardan hafif adımlarıyla yürüyüp geçti hayal içinde
Arkadaşlarımı düşündüm, sevgili şeyleri
Sanki her şey bizimle var ve bizimle olacak
Şarkılar çaldı odalarda
Bütün insanları sevmek gerektiğini düşündüm
Devamını Oku
Bir kız kardan hafif adımlarıyla yürüyüp geçti hayal içinde
Arkadaşlarımı düşündüm, sevgili şeyleri
Sanki her şey bizimle var ve bizimle olacak
Şarkılar çaldı odalarda
Bütün insanları sevmek gerektiğini düşündüm
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta