Kabullenişin enkazındayım...

Şair demiş ya,
Bir kabulleniş kırk kemiği birden kırdı…
Şimdi ben de,
Bir kabullenişin en kazındayım.

Ne ötem var…
Ne berim…
Yedi satırlık selâsı olan
Bir meyyit misali,
Kendi gölgesinde kaybolmuş bir nefesim.

Sen gittiğin günden beridir,
Zevale uğradı gönül bahçem.
Ne bağım kaldı,
Ne bağbanım…
Soldu dallarım,
Kökümden kırıldı umutlarım.
Bir vakit sevda ile ışıldayan
O bahar dalları,
Şimdi rüzgârın önünde savrulan
Kuru yapraklara döndü.

Nerdesin, sayılı nefesim?
Her soluk
Son nefese daha da yaklaşan bir çığlık gibi;
Her gece
Üstüme örtülen siyah bir kefen gibi.
Seni bekleyişim
Bir mezar taşına yaslanmış gibi,
Sana varamayışım
Kendi bedenimde kaybolan bir yol gibi.

Bir zamanlar sevgiyle ısınan kalbim,
Şimdi kabullenişin soğuk taşlarına dönüşmüş.

Gözlerim alıştı karanlığa,
Sesim suskunluğa dost artık.
Bir yürek, kabullendikçe ağırlaşırmış meğer,
Benimkisi artık taş misali—
Ne atabiliyorum, ne taşıyabiliyorum.

Ve her gün biraz daha derine kazınıyorum,
Kendi gölgemle baş başa kalırken…
Kabullenişin, sessiz bir işkence olduğunu öğrendim,
Ama başka yolu yok,
Çünkü kırılmak kadar,
Kabullenmek de acıtıyor.

Ve şimdi anlıyorum;
Her kabulleniş biraz daha gömer insanı,
Toprağa değil,
Kendi içine…
Bir mezar taşına dönüşüyor dilim,
Bir mezar toprağına dönüşüyor kalbim.
Kırık bir mezar taşı gibi dağılıyorum,
Yine de kabulleniyorum,
Çünkü kabullenmeden başka çarem yok.
Başka çarem yok....
@dsız..
11:40