K. Şiiri - İlban Orkun Karamüftüoğlu

BÖLÜM 1
O.

Seni yasak kıldılar,

Anlamadılar beni.

A.

Varken güzelsin,

Yokken özlemsin.

O.

Varkende gördü kalbim seni,

Çırpındı bir kuş misali.

İçime çekecektim seni,

Ne kalbim kaldı, ne de ben.

A.

Kimseye anlatamadığım son yalanımsın.

Belki de yalanların en beyazısın,

Pişmanlık uyandırmayan tek yanım…

O.

Kaç uykusuz sabahıma güneş oldun

Evet… kefen gibi beyazdın.

Beyazına kir ben oldum.

Üstünde aciz bir leke gibi durdum.

Sen, ciğerlerimin en büyük zatüresiydin.

Şimdi bir kefende,
Lekemi mi saklamalıyım,

Yoksa zatüreyi mi?

BÖLÜM 2

A.

Sabah bir uyandım, aynada kendime baktım.

Tanımadığım biriydi…

Belki yolculukta görmeyi umduğum,

Belki de görmekten korktuğum bir insandı.

Dönüştüm — bilmediğim, istemediğim o adam mı,

Yoksa hayal ettiğim ben miyim?

Bir yenemedim seni…

Hangisi ben, hangisi ben olamadım.

O.

Seni tattıkça kendimi öğrendim,

Ama öğrendikçe kendimden uzaklaştım.

Evimden gitmişim,

Kendi evimi senden ırak bir harabeye çevirmişim.

Beni görenler,

Bir sarayda yaşadığımı sanırlar;

Oysa ben, her gün seni senden uzak yaşadım.

Ama her gece,

Seni bir nefes içime çekmeden uyuyamadım.

Seni içime çektikçe bana hayat oldun;

Hayat oldukça da, ölüm kadar yakınsın.

Ölmek zor değil aslında…

Ama seni yaşamışken ölmek,

Ölmekten çok daha zor gelendir.