Yalnız kalmaya ihtiyacı var kalbimin.
Bazen sessizliğin yankısında buluyorum kendimi,
kimseye anlatamadığım bir eksikliğin tam ortasında.
Ne birinin varlığı tamamlayabiliyor beni,
ne de yokluğu tam olarak silebiliyor içimden.
Gecenin ortasında bir cümle düştü içime,
kelimeler uyurken bir anlam uyanıyordu.
Adını bilmediğim bir çağrı,
bir kalbin kendi yankısına seslenişi gibiydi.
I)
Bir umut yürüdüm güne doğru
Gün bakışlarını düşünerek,
Anladım ki ıssız sokağın içinde kalan kuytu köşeye saklanmış kör kuyudaymışım meğer.
Hiç bir ses, hiç bir ışık yok zifiri gözlerinden başka aklımda kalan.
Yalnızlığın dibine vurdum
Yarım kalmış hikayelerim var benim,
Yarım bırakılmış, yaşanamadan bitmiş...
İçime gömdüğüm duygularım var,
Duyulmayı, anlaşılmayı bekleyen yaralarım...
Yüreğimin en derin yerlerine sızan,
Herkes bir tutturmuş yaylar, özgürlüğüne düşkündür diye. Oysaki özgürlük hovardalık değildi bilinenin aksine, bağlı kalmaktı sevdiğine, ruhunu dilediğince yaşamaktı, ona ait olmaktı. Dileğini sade bir şekilde yalansız söylemekti..
Gezgindi ruhu, filozoftu kendisi. İyi bir düşünür, iyi bir sorgulayıcıydı.
Yay Burcuyum ben,
Sevdim mi tam severim, sildim mi bir kalemde.
O bir kalemde silene kadar çok sabreden, çok gözlemleyen, çok sorgulayan, çok düşünen bir yapım vardır. İçimde binlerce hazine barındırır, sadece sevdiğime sunarım.
Akıl oyunlarında üstüme yoktur.
Kalbim yoruldu artık
Yeniden sevmelerden,
Yeniden her tanıştığıma defalarca aynı şeyleri konuşmaktan, her anlatışta yaralarımın kabuklarının soyulmasından, iyileşmesine müsaade edilmemesinden çok yoruldum.
Yine olmadı.
Aklı başında sanmış ama değilmişim... Birde şiir yazmış giderken,
Yine seni yazıyorum boş sayfalara,
adıma sığmayan bir özlemle.
Her cümle, senden kalan bir iz gibi
parmaklarımın ucunda çoğalıyor.
Unutmak istedikçe
Yokluğunda yine üşüyor yüreğim
Sensizlikle yine sızlıyor kalbim
Göremeyince, dokunamayınca koklayamayınca
Yine hüzün çöküyor
Göğsüm sıkışıyor
Özlemin yakıyor her zerremi..
Sevdiği Adam – Kadının Gözünden
Bu gece…
sessizlik her zamankinden daha ağırdı.
Sanki karanlık bile, onun yokluğunun ağırlığını duyuyordu.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!