İzmir Şiiri - Raziye Aktaş

bir nur indirerek başlar gününe,
yavaş yavaş gösterir güneşini herkese,
mis gibi gevreğiyle boyozuyla doyurur karnını,
yanına da bir demli çay ki değmeyin keyfine..

sabahları süründüğü deniz kokulu parfümünü sevdirir en çok.
dar kaldırımlarına gider bazen İzmir; onlara sığınır
eskimiş yolları vardır bir de;
hergün milyonlarca insanı taşımaktan yorgun..
gürültülü olduğu zamanları vardır;
kafasında birçok şey kurarken konuşur, duyarım hep..

koca bir maviliği alır içine, övünür bununla
herkes kendisini izlesin ister, hoşuna gider belki de
gelinler yüzerken dalgalarında nasıl da gururundan kabarır..
gün olur alır intikamını kendini hoyratça kullananlardan,
altta kalmaz hani gururludur da..

bazen ıslanır, bazen donar, bazen yanar
ne yapacağı hiç belli olmaz tersi pistir; yakar kavurur hiç acımadan
ferahlamak isterse de kendi bileceği iş
aniden açar musluğu,
eline yüzüne bir çarptı mı suyu gelir kendine..

zaman’ ı vardır bir de,
milleti dakik olsun diye şehrin orta yerine konulan.
kimse de kaldırıp başını bakmaz bir kere..

güneşini batırmadan önce al al olur yüzü,
neyden utanır bu kadar bilinmez.
sonra, kızarır bozarır; takar en siyah maskesini.
ışığın az olduğu gecelerde yıldızları gezdirir başında,
işte o zaman gözleri ışıl ışıl parlar da, daha bir güzel olur yüzü..