"beni en çok Sen susturdun, adını söylemeden"
Adı olmayan sevgiyi, en derin suskunlukla ördün.
"hiçliğinle çoğaldım, seni tanımadan"
Varlığın değil, yokluğunla anlam kazandım.
bir hiçtin... ama izdin, ötesiz"
Ontolojik bir paradoks hissiydin, yok ama, iz bırakmış.
@demlenmisSiirler
"içimdeki boşlukla örtündün, bilmeden"
Varlığın bilinçsiz ama tamamlayıcı bir dokunuşu oldun.
"yokluğundan sessizlik biçtim kendime"
senin metaforunla “örülmek” eyleminin uzantısı gibi.
"beni zaman gibi unuttun, hatırlanmadan"
zaman imgesine paralel bir unutuluş yaptın
"bir anı gibi geçtin, yaşanmadan"
Yaşanmamışlıkla gelen iz bırakma sandın.
28/06/2025
22:15 #Wahran
@demlenmisSiirler
(391)
Demlenmiş Şiirler
Kayıt Tarihi : 30.6.2025 23:43:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
varlığın susarak anlatıldığı, yokluğun ise en çok iz bıraktığı bir şiir.
zamanın unutmayı öğrettiği bir sevgiyi, hafızada hiç yaşanmadan kalmış bir anı gibi düşünerek kurdum.
Suskunluk, burada sessizlik değil; bir varoluş biçimi.
Yoklukla tamamlanmak, içimdeki boşluğu onun iziyle örmek...
bu şiirde, eksik olanın fazlasını anlatmak istedim.
yaşanmamışlığın içimizde nasıl yaşadığını...
Çünkü bazen en çok “olmayan” iz bırakır… Ve iz, bazen izsizdir.
@demlenmisSiirler
TÜM YORUMLAR (1)