İz'den Gelen Şiiri - Hatice Güzen

Kendine has bir yalnızlıktı.
Benzerine rastlanmadı,
ikamesi yoktu.

Gittin.
İz’e dönüşen bağ,
gittiğin yerde barınmadı.
Bende kaldı,
bir parmak izinin
asla silinmeyen biçimiyle.

Dudak izinden çok,
bir sır gibi kazındı içime.
Ne rüzgâr silebildi,
ne zaman.
İncecik bir çizgiyle
bütün hüznümü örttü.

Adın geçmedi hiçbir duada.
Sesin,
uzak bir yankının yorgun soluğu.
Tenin,
artık anının bile gölgesi değil.
Yine de
kalbim seni
her gün yeniden
bir tören gibi taşıdı.

Gökte hiçbir yıldız
senin kadar yakmadı içimi.
Göz kapaklarım
karanlıkla senin şekline büründü.
Her uykuda
yokluğunun sesiyle uyandım.

Bir izdin.
Varlığı aşan.
Ne resimdeydin,
ne anıda.
Sadece bir izdin,
en silinmez olan.

Hiçlikte doğan,
yoklukla büyüyen,
varlığa meydan okuyan
bir sevdaydın.
Ne ismin vardı,
ne zaman.
Ama
hiçbir dizeden silinmeyen
tek sızındın.