İyiki Hala Buradayım Şiiri - Emrullah Çelik

Keşke”lerim kadar büyüdüm ben,
“İyi ki”lerimle kaldım ayakta.
Affedemedim kendimi yıllarca,
Ama öğrendim sonunda şunu:
Sevmek, hatayla başlar aslında.
Kendimi affediyorum sessizce,
Ne geçmişle, ne suçla kavga etmeden.
Her yara, bana beni öğretti,
Ve her hata, bir dua gibi bitti içimde.
Bir çocuk gibi dizlerim kanamış,
Ama artık, kendi ellerim bende.
Yarayı sarmayı öğrendim sonunda,
Kendime merhamet ettim nihayet.
Kendimi affediyorum sessizce,
Ne geçmişle, ne suçla kavga etmeden.
Her yara, bana beni öğretti,
Ve her hata, bir dua gibi bitti içimde.
Sordum aynada: “Sana bunu kim yaptı?”
Cevap sessizdi ama içtendi: “Ben.”
O sesi artık suçlamıyorum,
Çünkü büyümek, kendine sarılmak demek.
Hayat kısa, kalbim yorgun,
Ama artık barıştım kendimle.
Her sabah yeniden başlıyorum,
Ve diyorum ki…
Kendimi affediyorum sessizce,
Ne geçmişle, ne suçla kavga etmeden.
Her yara, bana beni öğretti,
Ve her hata, bir dua gibi bitti içimde.
Ve diyorum ki:
“İyi ki hâlâ buradayım.”