İyi İnsanlar Şiiri - Muhammed İkbal Özer

İyi çocuklardık biz, azizim,
Sapanlarımızla hiç kuş vurmadık,
Kırmadık kimsenin kanadını.
Ne kadar iyi olduysak, o kadar yalnız kaldık;
Bizler, asırlık bir çınarın budanmamış dallarıydık.
Ne kadar sevdiysek, o kadar unutulduk;
Vefasız zamanın gölgesinde kuruduk.
Ne kadar beklediysek, o kadar kırıldı masumiyetimiz;
Kalem, kâğıt ve çayla susturduk mahcubiyetimizi.

İyi adamlardık biz, azizim,
Yıkmadık hiçbir karıncanın yuvasını,
Çiğnemedik hiçbir ruhun cesedini.
Kime el verdiysek, o kadar sessiz kaldık;
Duygularını köhneleştirmiş beşerlere aldandık...
Kime güldüyse yüzümüz, bir o kadar yüzüstü süründük;
Her zifiri karanlıkta bir parça umut gördük.
Islandı kâğıdım, soğudu çayım ve kurudu kalemim;
Yalnızlık rıhtımının galiba son demindeyim...
Düştü düşecek son kalem, yıkılacak artık bendim;
Ama ben her gecenin sonundaki sabahları da çok sevdim...
Meğer beni üzen hep sevdiklerimmiş, hep aynı lisan.
Bilseydim sevince üzülür, kırılır meleklerin kanatlarında bir insan,
Beklemezdim sabahı; kaç yıldır gecedeyim, güneşin doğuşu ne zaman...