İsyanca yaşam formu.. Şiiri - Tuncay Aytaç

Erkekçe yürümek vardı
Mavi yolların yosun kokan erimsiz acılarında.
Yırtılan postalların altından ayağa değen çöl kumlarında.
Hangi çağ bu; kaçıncı zaman.
Sakalın kırcıllarında zamana direncin delili.
Ayaklara vurulan prangaların, ellere vurulan kelepçelerin,esarete kalkışmaların onurlu izi

Suskunluğa evrilen bir isyan bu!
Yok olmaya direnişin asaletini alnındaki çizgilerle zamana yazan adamlar
At kisnemelerinde kalkan seslerinde.
Cesaretleri sınarken esir düşmenin acısı,
Kurt ulumalarında şekil bulan isyan.

Gözün budaktan sakınmama hali.
Onur mücadelesine evrilen kalkışmalar.
Savaş arenalarında yaralarını paye olarak tasırken, kan kaybından öletin hayali,
Kahverengi, kızıl karışımı gözlerde.

Zevzeklerin gevşek konuşmalında,
Ağız bosluğuna yerleştirdikleri yavşak
Buluşmalarinda dedikodu seansları kadınca.
Medeniyet denilip, etek giyme seanlarinda
Kancik kıvırmaları erklerin önünde zavallıca.

Münafık ruhların ibadet ritüellerinde,
Şeytanca bakışlarına koydukları
Menfaat çıkarımı, hak yeme.
Tövbelere evrilen bakışlarda aynaların gerçeği haykırmasına dudak bükme.

Küçük can,
ne çok hinliği rasat ediyorsun
rest çekip olan bitene.
Ayakkabı deliklerinden hissederken hakikatin sıcaklığını kızgın kumlarla temasındaki
Yakıcılığı, kan çanagına dönen gözlerindeki dönenceler dönekliğin açısını hesap edememenin şaskınlığında yaşanır hayat,
Mevsim sonbahardan kışa evrilirken.