İstiklal Caddesi Şiiri - Figen Kıroğlu

caddedeyim yine,
yürüyorum, öyle kalabalıkta
hava kararmış her zamanki gibi
esen rüzgar üşütüyor beni, titriyorum
insanların yüzlerine bakıyorum, şaşkın
unutmak istiyorum belki her şeyi
hızlı adımlarla yürüyorum o yüzden
her şeye gülüyorum.
sıkılıyorum sonra kalabalıktan
dalıyoruz bir ara sokağa düşünmeden,
nasıl olsa çıkarır bizi bir yere,
burası daha iyi gibi
gittiğim salaş bir kafe var.
bugünlerde huzur bulduğum tek yer, biliyor musun
unuttum galiba diyorum.
daha bir hızlı yürüyorum, aldığım kuvvetle
sonra gözüm bir şeye takılıyor
donup kalıyorum olduğum yerde
gördüğüm ise sadece bir tabela
burasıydı diyorum, yanımdakine
işte burasıydı! ! !
burayı aramıştık o akşam
nasıl da bir aşağı bir yukarı koşturmuştuk birlikte
bulamamıştık sonra
ben hala bağırıyorum ' burası'
“buldum işte bak kapanmamış.”
oysaki ne önemi var artık
zaten yanımdaki de anlamıyor.
öyle şaşkın bakıyor bana
çekiyor kolumdan beni, giriyoruz benim salaş kafeme.
tanıdık yüzler gülümsüyor bana, hoş geldiniz diyor
işte bu melodi de tanıdık
rahatlıyorum biraz olsun
konuşuyorum insanlarla
oysaki yeni tanıştım daha
hatta hiç birine karşı bir şey hissetmiyorum
ama niye konuşuyorum, güldürüyorum onları
oysaki ben konuşmam sevmediğim insanlarla bilirsin.
gülerken canım sıkılıyor birden
çıkıyoruz yine caddeye
aslında hava çok güzel
ama üşüyorum ben yine
çocukluk anılarımızdan bahsediyoruz, birbirimize
bandoda borazan çaldığından bahsediyorsun taklidini yaparak
güldürüyorsun o halinle beni
ne ilginç, niye anlatıyorum bunları sana
gökyüzüne bakıyorum, yıldızlara “ben iyiyim galiba” diyorum.
gözlerimi kapatıyorum bir an,
yüzün gözlerimin önüne geliyor, aniden
oysaki aklımda bile değildin o an
yanımdaki konuşuyor durmadan
dinlemiyorum artık onu
sen değilsin yanımdaki, canım sıkılıyor
senle de yürümüştük, işte tam burada
belki ayak izlerimiz duruyordur hala
bakıyorum ama yoklar
tıpkı senin gibi,
hızla uzaklaşıyorum kaçar gibi
daha bir hızlı yürüyorum.
her şeyi unutmak ister gibi.

31 Ocak 2002