İşte Mezarın Şiiri - Serpil Koçar

Bu satırları sabahın seherinde yazıyorum,
Uykusuz bir gecenin sersemliği hâlâ üzerimde.
Üstüm başım dağılmış, saçlarım birbirine karışmış,
Elimde kalem, aklımda yine sen varsın.

Unutmak istedikçe yüzün daha çok geliyor aklıma,
Rüyalarıma sızıp gecemin huzurunu kaçırıyorsun.
Yüreğimi içten içe kemiren o hasretin
Her kelimemin ucunda bir iz bırakır, kanatırsın.

Bu sabah içimde sessiz bir hicret başlattım senden,
Yerleşemediğim gönlünden usulca göçüyorum.
Düştüğüm yerden küllerimi silkeleyip doğruluyorum.
Uykusuzluğuma sebep olan hayalini idam ediyorum.

Yüreğimi sana sorgusuz sualsiz teslim etmiştim bir vakit.
Ama sen emanete ihanetin en ağırını öğrettin bana gidişinle.
Bu sabah hayalinin üzerine bir kefen örttüm içimde,
Feryat figan etsen de dönme şansını çoktan kaybettin.

Oysa ki masalımıza başlarken bir çocuğun saflığı vardı bende,
Ruhumuza dokunan şarkılar bestelemiştim aşkla.
Şimdi akordu bozulmuş bir bağlama gibi sessiz kaldım,
Acının sızının bıraktığı karanlıkta yapayalnız dolaşıyorum.

Terk edişinin yüküyle içimde, çarmağa gerildim sanki.
Seni bu sabah gönlümde idama mahkûm ettim.
Ne sen böyleydin başlarda ne de ben bu kadar kırgın,
Aşkımızın gölgesinde, karanlığa sürgün edilmiş gibiyim.

Aklımın kıyısında köşesinde bile yoktu böylesi derin bir yara açacağın,
Zamanla beni bir canavara dönüştüreceğin.
Oysa ki hayat yolunda pusulam da haritam da sendin, bütün yollarım sana çıkardı.
Şimdi ardında acımasız bir sessizlik bırakıp gittin.
İşte mezarın burada, yüreğimde
Mezar taşına da kendi ellerimle yazdım UNUTULDUN.
Kendi ellerimle gömdüm seni.
Gözyaşlarımla yıkadım yüreğimin acılarını.