İşte Gidiyorum Şiiri - Veysel Sari

Sevdanın girdabında kaybolduğum bu şehirden ben,
İşte gidiyorum, sana kalsın bu diyar, bil ki sen.
Yazı da kışı da, anılarla dolu bu diyarı bırakıp,
İşte gidiyorum, ruhum firar ediyor artık, yanıp.

Sana olan sevgimi, bir ömür feda ederek yola,
İşte gidiyorum, sanki bir rüyaydı her şey, dönmem ola.
Uyanınca son bulan, hazin bir öykü gibi bitti,
İşte gidiyorum, ruhumun feryadıyla her şey yitti.

Sana karşı olan umutlarımı yok ederek bak,
Yarım kalan hayallerimle gidiyorum, bir bırak.
Bana mutluluk yerine, en büyük acıları yaşatarak sen,
İşte gidiyorum, ruhumun sessiz çığlığıyla, gel sen.

Böyle yazılmış benim kaderim, bir sevdaydı sadece bu,
İşte gidiyorum, ardımda yaralı bir kalp bırakarak bu ruhu.
Yüreğimde açılan bu yarayı şimdi kim saracak?
Gurbette mi kazılacak mezarım, işte gidiyorum, bak.

Adım adım uzaklaşır, gözümde her bir sokak,
Her köşede bir anı, kalbimde derin bir çığlık.
Bilmem döner miyim geri, yollarım uzar mı yine,
Yine de gidiyorum, bu ayrılık çok ağır, içime yer.

Yağmur taneleri gibi düşer gözümden yaşlar,
Sanki gökyüzü de benimle ağlar, dinmeyen hıçkırışlar.
Geride bıraktığım her şey, şimdi bir hayal gibi,
İşte gidiyorum, sonsuzluğa doğru, kim bilir ne gibi.

Bir veda bile etmeden, sessizce çekip gittim ben,
Belki de en doğrusuydu, böyle bitmesi zaten.
Kırık dökük umutlarımı, yanımda götürdüm hep,
Bu yola yalnız çıktım, ardımda bırakarak çok sebep.

Fırtınalar kopar içimde, dinmez bir rüzgar eser,
Yine de direnirim, bu feryadım göklere erişir.
Her adımda bir özlem, her nefeste bir sızı,
İşte gidiyorum, sensizliğe doğru, yazgımı çizerek.

Gurbet ellerde mi bulurum ben teselliyi,
Yoksa bu acı peşimde mi gelir, bitmeyen sevgiyi?
Sorularla dolu zihnim, cevaplar hep kayıp,
İşte gidiyorum, kendi yolumu çizip, yalnız kalıp.

Bir gün belki diner, bu içimdeki fırtına,
Belki bir liman bulurum, kendime sığınacak limana.
O zamana dek, sessizce ağlarım gecelerde,
İşte gidiyorum, kaderime doğru, bilinmeyen yerlerde.