İstanbul’da seni unutmadi

İstanbul’da Yine Sensizim Yar

Ah yar ,Artık adını anmadan ağlıyorum,
çünkü söylesem,
İstanbul taş kesilir üstüme.

Sana yazmadığım binlerce mektup var
birikmiş içimde,
sadece gözlerimde okunabilen.
Her satırı yağmur,
her kelimesi sen.

Karaköy’de bir çay içiyorum,
şekerini unuttuğum gibi,
gülümsemeyi de unutmuşum.
Garson tanıyor artık bu sessizliği,
tek kelime etmeden dolduruyor bardağımı.

Sokaklar daralıyor geceleri,
adım atacak yer bırakmıyor hatıralar.
Sana ait olan her an
bir başka köşede pusuda bekliyor.
Kaçsam da,
bir duvar yazısında,
bir kitapçı vitrininde,
bir yabancının parfümünde
çıkıyorsun karşıma —
anlıyorum, İstanbul da seni unutmamış.

Gözlerim Boğaz’da asılı,
sanki geliyormuşsun gibi
her geçen vapura inanmak istiyorum.
Ama hayır,
sen gelmiyorsun,
sadece geceler daha uzun artık.

Bu şehir beni yaşatıyor,
ama sensiz…
hiçbir şey tamam olmuyor.
İstanbul’da yine sensizim yar,
ve bu kez…
kendimi bile bulamıyorum.