ISTANBUL, Benim… Şiiri - Yorumlar

ISTANBUL, İstanbul’um ve ben. Sendeyim, seninleyim, seni seyrediyorum… Karşımda Haliç ve binlerce rengarenk ışıklar, hayran olduğum yakamozlar. Saatlerce izlesem, bıkar mıyım sanırsın? Bıkabilmem mümkün mü? İçimde, yüreğimin bir köşesinde öyle bir yerin var ki, hiç birşey ve hiç kimse o yeri dolduramıyor. Sen yoksan, ben sensizsem... ne büyük bir boşluk ki bu, ateşler içinde benliğim kavruluyor.

Bir martı geçiyor önümden, ne güzel de süzülüyor göklerinde. Ben de o martılardan birisi olabilseydim, semâlarında gezinebilseydim, hiç ayrılır mıydım senden? Ben bir martı, sen ve deniz, baska birşey ister miydim hiç?

Sana olan sevgim, sana olan özlemim, senin ulaşılamaz olmandan, ya da seni bulup bulup kaybetmekten belki de? Ya içimde yanan ateş ve beni saran alevler? Onlar ne biliyor musun? Onlar benim sende bıraktığım, sende unuttuğum öbür yanım, çocukluğum, hayallerim, ümitlerim. Bir unutulmuş ben var sende. Sana her gelişimde, her kavuştuğumda, aradığım bir ben var, özlediğim bir ben var....

Onu bulamasam da, seninleyken onu hissediyorum, ona ne kadar yakın olduğumu hissediyorum. Kendime yaklaştıkça, içimdeki boşluğun kapandığını farkediyorum, içimde birşeylerin kıpırdadığını farkediyorum. Garip bir duygu sarıyor içimi. Sana kavuşunca, mutluyum diyebiliyorum ve ardından mutlulukla karışık bir hüzün kaplıyor içimi... Sana kavuşmak, seninle olmak ve senden ayrılacağımı bilmek, “Bir daha ki sefere...” demek... Yine ayrılık, yine özlem ve yine içimi kavuran hasretin. Ama sonra...