İSTANBUL’a
Keşke çocukluğuma uyansam
Tüm med-cezirlerim, kâbuslarım bir son bulsa
Alışamadık bir türlü alaşağı olan bu dünyaya
Buraya ait değiliz, hu der ebet deriz
Neden ruhlarımdan taşları çalıyorsun ki
Biraz daha kalmak istemiyorum
Çalım atarak oynama benle
Çalıyorsun, sen taş çalıyorsun ömrümden
Güvendiğimiz İstanbul da kaç ışık çalındı, söndü
Kaç kişi, kaç gönül el uzattı da sende söndü
Öylece kal deme
Kala kale bir dilim kaldı sarılmayalı
Ben kaçım
Kaç kişiyim
Gülüyor muyum, bilmiyorum çoktandır İstanbul’a
Şimdi bende ve gözlerimde hoşuma gitmiyorsun öylece bil sen İstanbul
FERİDUN EREN
Kayıt Tarihi : 11.3.2019 11:42:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!