İstanbul Şiiri - Fatih Küçükbaş

İSTANBUL

Nefh-i ilahinin neşvesi, bir sesidir adın
Ehl-i semanın sath-arz’a busesidir adın
Kabe olmasa –haşa- sensin kıble ey İstanbul
Dünya çılgın bir semazen sanki bir ney İstanbul.
Nasip değil her cisme dönmek etrafında senin,
Pervanedir döner şems bil ki çerağında senin.
Kaderini çizdik biz kader yeni yazılırken,
Levh-i mahfuzda adın kalemlerle çizilirken.
Kulağına biz okuduk o mukaddes adını,
Kırar iken ehl-i küfrün surlarda inadını.

Ruhumuza işle sen aşıkların şifa bulsun,
Ne olursa olsun adın bize sen İstanbulsun.

Kucağında salladın da küçücük çocukları,
Ya bizden aldığın o binlerce kuzucukları?
Hesap ver ey İstanbul! Yoksa gönlün yok mu bizde?
Kapına dayanmışız kutlu ferman elimizde.
Allah’ın ve ey şehir Muhammed’in selamı var,
Yolu yok düşeceksin Sultanımın kelamı var.
Kime beşik olursan ol sen bize artık yarsın
Ebediyen bundan böyle kem gözlere ağyarsın.
Ayasofya bilsin ki bizden zarar gelmeyecek
Lakin tek şartımız var ki Muhammed’e dönecek.

Ne yapalım ey şehir sen de bizim gibi kulsun.
Ne olursa olsun adın bize sen İstanbulsun.

Boğazında serin sular izleri ayıklasın,
Sen bizimsin bir defa bırak Roma sayıklasın.
Sultanahmet’te beş vakit ezanlar okunurken,
Ulubatlı surlarında sancağı sakınırken,
Yeşil bayraklarla örttük açmayasın yüzünü,
Ebediyen nişanlıyız bozma sakın sözünü.
Sefan şöyle bir dursun cefan başımıza taçtır.
Anladık ki bu millet varlığına muhtaçtır.
Hep seni yaşamaya yaşatmayadır dilekler,
Biz ölsek de üzülme surları ruhumuz bekler.

Biz yoksak sen bir yetim ya bir öksüz ya da dulsun
Ne olursa olsun adın bize sen İstanbulsun.