İstanbul Şiiri - Mehmet Rızaoğlu

Çağlara yön veren, ebed mekânsın;
Hadis-i Şerif’e mazharsın, cansın;
Seni gören düşman nasıl dayansın!
Cennet-i dünyamsın Canım İstanbul! ..

Kıt’alar vuslatı, senin bağrında;
Mevlâna sedası bütün çağrında;
Sahâbe huzuru yün toprağında;
Toprağım, Rengimsin, Kanım İstanbul! ..

Bizansın rüyası biter mi sende!
Türk’ten başkasını istemesen de;
Eyyûb'um sen korkma! Ümmet ensende;
İslâm’ın merkezi, Nûrum İstanbul! ..

Topkapı Sarayı’n destan dillere;
Dünyayı verseler, vermem ellere;
Bülbülü susturdun,doydu güllere;
Figânı boğaza gömdün İstanbul! ..

Nasıl da beslersin onca insanı;
Rabbim bağışlamış bunca ihsanı;
Tüm dünya öğrendi senin yasanı;
Garibe, yoksula Elim İstanbul! ..

Fatih’ten gelince kesin emirler;
Haliç’e inerken uçtu gemiler;
Hocalar hocası Akşemseddin’ler;
Dua’ya durunca, koştun İstanbul! ..

Ayasofya, nâsın gurur dönemi;
Görünce, gözlerin kurur mu nemi!
İlk şükür namazı sardı âlemi;
Fatih’in alnında durdun İstanbul! ..

Pier Loti’n muhabbet hanesidir;
Çamlıca’n hasretin meyhanesidir;
Kızkule’n âşıklar meskânesidir;
Âşıklar mâşuku,Leylam İstanbul! ..

Aynasın, gerdanlık beyzâ boynunda;
Hisar, bir hayranlık taze koynunda;
Yedi tepe, seyranlık göz oyununda;
Hayâlim, Esrârım, Rüyam İstanbul! ..

Byzantion konuldu bâdî adın;
Konstantiniyye'de zülfün taradın;
İstanbul olunca tamdı muradın;
Kertiğim, Gelinim, Kızım İstanbul! ..