İstanbul Şiiri - Hafize Savaş

Toprağını suladı kanları,kimi Ali'ydi,kimi Ayşe...
Büyürken bu topraklarda onların nesli,
Toprağa kımet vermedi,illaki taş istedi,illaki asfalt
Öğreten yok bilmeyenleri,hoş pek de bilen yok hani
Kaderini hangi kalem yazmış,silindikçe kirlendi
Silinmiyor kötü kaderin,mahkumsun kaderine eyvah!
Çözecek kimin varprangalarını tutsaklıktan
Kim var dur diyecek bu bozuk saltanata
Ezanlar ki ah!
Akif söylemişti hani,ezanlar ki dinin temeli
Ezanlar inliyor,Arş-ı Ala inliyor da kulak veren yok
Bu ne biçim bir hayat,bu ne vurdumduymazlık
Boynu bükük açar çiçek elbet,
Elbet bahar talan eder etrafı,eser deli poyraz
Sen ki ey koca şehir!
Teslimiyetin ne mümkün gamsızlara,
Acziyetin olmadı,bükülmedi boynun,
Yedi tepe mi,vuslat mı,gurbet mi senin adın?
Kimlere meyil vermedin,hangi gönüle girmedin?
Sen ki mahya ışığısın,sen ki suskunluğun çığlığısın
Girdapların kurtuluşudur camilerin,minarelerin,
Felaha çağıran ses Bilal-i Habeşi'nin
Bu bir uyanış,bu bir serzeniş
Fırtınan koptu,poyrazın esti,
Riyakarlar söylesin şimdi eyvah ki eyvah
Gramamafonda bir şarkıydın,unutulmuş muydun
Zamana daldım,mazideydin,bugündeydin,yarındaydın
Sen ki ey koca şehir!
Çözdün dilindeki mührü,türkü oluverdin
Dumanını savurup geciken belki hiç gelmeyen kara trenim
Hüzünlü gurbetim allı turnam sarı gelinim
Sazımın tellerine dokundum sen inledi
Kalp atışım oldun,canım oldun cananım oldun,
Canım alma can evimden,yaş düşürme gözlerime
Sen ki ey koca şehir!
Sen ki mabedim sen ki duam,
Haykırsam adını hece hece
İstanbul desem
İstanbul'um desem
Bana bir gülüşün yeter
Kapamadan gözlerimi ben
Geldiysen hadi tut ellerimden
Ellerinde vereyim son nefesimi
Son durakta mı buldun beni!