İstanbul Şiiri - İbrahim Güleç

Mavi denizinle enfes koyunla
Zümrütten gerdanlık takmış gibisin
Hoşgörü tavrınla güzel huyunla
Dosta dost gözüyle bakmış gibisin

Tarihe ışıktır her bir nişanın
Dünyaya yayılmış şöhretin şanın
Anlayana sevgi dolu her yanın
Gönülden gönüle akmış gibisin

Eminönü ilçen kültür merkezi
Her bir adım başı tarihin izi
Ana şefkatiyle kucaklar bizi
Şefkatle kolların sıkmış gibisin

Sarıyer, Çamlıca, Beylerbeyi'ni
Gidip görmek lâzım her bir koyunu
Şairlere oynar ilham oyunu
Şehitlere ağıt yakmış gibisin

Herkes inancını kendince yaşar
Cami, kilise ve havraya koşar
Kalbe huşu dolar, gönüller coşar
Sen de seher vakti kalkmış gibisin

İsim taşısa da bazı kapılar
Menfaat uğruna yandı yapılar
Kurudu çeşmeler, akmıyor sular
Bazen de yaşamdan bıkmış gibisin

Tarihe bakanlar anlar şanını
Niceleri feda etmiş canını
Çevrelemiş deniz dört bir yanını
İnce bele kemer takmış gibisin

Yapılan köprüler geçit sağlıyor
Kıtaları birbirine bağlıyor
Nasıl yazmayım ki ilham çağlıyor
Sanma ki rüymadan çıkmış gibisin

Bir Sultanahmet ki en güzel yerde
Camii müzelerle namı dillerde
Gözün eser görsün yakına gel de
Belli ki uzaktan bakmış gibisin

İbrahim, bambaşka bahar ve yazlar
Sevip okşadıkça kendini nazlar
Bir tek taşın düşse yüreğim sızlar
O an kalbe hançer çakmış gibisin

(26.04.2005)