İstanbul Şiiri - Ceylin Karakaya

Memleketim sokakları tenha,
Dalgaların rotaları bize yabancıymış
İstanbul’un buğdaya çalan saçları
Şimdi zamane siyahıyla boyanmış

Gördüm, ondan eminim bu kadar
Kadıköy’ün de bir albenisi kalmadı artık
Üsküdar tarafları karanlık
Güneş üstlerine çökerdi evvelden,
Artık gölgeleri ondan biliyorum

Şiir gibiydi sokakları
Asfaltında çiçekler açardı
Caddeler, “Gel” derdi insana
Şimdi eski günlerin yabancısıyız

Vakit bol olurdu, saatlerce yol
Güle oynaya giderdik yakadan yakaya
Şimdi artık toprağına da yabancıyız,
Selamı almayan insanına da

Sahillerinde çiçekçi ablalar olurdu
El ele dolaşmaya, aşka bulanmaya
Seferi kaçırdığı için nazlı nazlı hayıflanmaya
Sevilenle hasret gidermeye kalmazdı
Biterlerdi başında,
Burnunda kırmızı gülü hissederdin

Öyle narin, öyle kıyılmaz
Yeni yetme kızlar gibiydi
Belinde allı pullu kırmızı bir etek
Boynunu yeşil mücevherlerle süslerdi

Nazı da niyazı da kalmamış artık
Herkes dokunmuş, isteyen derhal almış onu
Cananını da unutmuş, bak,
Vaktinde canını veriyordu ya?