İsmail Bilek Şiirleri - Şair İsmail Bilek

.
Hayat

Muhteşem bir ömür beklemedim senden hayat,. her nefesinde her soluğunda saadece biraz huzur beklemedim senden hayat,..

yaşayıp gidecektim işte üç günlük ömrümü, konuşacaktım,, söyleyecektim,, belki sürçi lisan edecektim, bende her insan gibi, her canlı gibi, biraz sevecek biraz sevilecek'tim hayat,

Varlıkla yokluğun arasından bir yerlerden sesleniyorum size..
yitip gitmiş bir ömrün son baharında kaybolmuş bir adamın günlüğü nü okuyorum bugün size..

İşte geldi dayandı ömrün kapısına o an.. o korkutan.. acıtan...

Bir ayağı çatlak bir sandalyenin üzerinde oturuyorum.. mevsimlerden Nisan yağmur yağdı yağacak gibi.. çatlamış bir bardaktan biramı yudumluluyorum..
yıldızlar gök yüzünün karanlığına gömülmüş gibi.. bir çoğunu göremiyorum.. parmaklarımın arasında ucuz bir tütün.
gelecek yazın habercisi rengarenk açmış çiçekleri seyrediyorum.. göğermiş üzüm asmalarının yapraklarına dokunuyorum.. ve insanları düşünüyorum.. istemsizce insanları düşünüyorum...
gariptir, öleceğini bilerek yaşayan insanların anlaşılmaz hırsı.. gariptir, insanların bir birine olan kini , nefreti öfkesi, ve kan donduran yarışı...

Seyri güzel bir tepenin zirvesinden batırırken umudu yüzünü karanlığa dönüyor yine kızıl güneş,
umutların ve hayallerin tükendiği bu saatlerde yeni günün umudu olmasa nasıl yaşanır ayrılık...

Işıklarım sönmüş ve gökyüzünde alaca bir lacivert. Yavaş yavaş parıltılarıyla büyüleyen bir şehir.
Ve ben.
Dünden kalma hüzünlerin umut bekçisi.
Ve artık sadece ben.

Sen benim yüreğimde yara gibi kanayan,
sen benim düşüncelerimde,
hatıralarımda,

Karanlığın dipsiz derinliklerine daldı bu akşam gözlerim ,
etrafımı sarmış adı belirsiz bir hüzün,
düşüncelerimdeki derinliklerde iki Damla yaş olup süzüldü yanaklarımdan o son sözün..

Yalnızlığın ciğerlerime kadar indiği, umutlarımın can vermek üzere olduğu bu saatlerde sapa bir yerindeyim umutsuzluğumun,
ne zor şeymiş seni unutmak.

Bu şehrin her yerinde, karanlık sahillerinde ve çıkmaz sokaklarında, hâlâ ayak izlerin varken,
Yahu ne zor şeymiş seni unutmak.

ÖZLEDİM
Özlemeyi tarif etmek nede zormuş. Özlemek, özlemek ne yaman ne derin bir duyguymuş
ÖZLEDİM.

Koynumda yalnızlığın ızdırabıyla giriyorum yatağıma her akşam.. Gözlerimi sensiz kapatıp, Her sabah yine sensiz açıyorum.

Bir pencere önü yalnızlığı bu, anlatayım dinlersen, anlatayım anlayabilirsen.!
buğulanmış camlar, perdeler sonuna kadar açık. gözlerimde cemâlin bir serap gibi ap açık.

öyle bir bekleyiş ki bu nefesim daralıyor,
sonra penceremi açıyorum, bir nefes sen umuduyla, ayaklarıma damla damla yağmur dökülüyor. ve sonra üşüyorum. kapatıyorum penceremi ve yine nefesim daralıyor boğuluyorum..