İsmail Abalı Şiirleri - Şair İsmail Abalı

Felâket ortasında bir küçük kız
Yetişmeyen çadırlı al hilaller
Ve rüzgarın savurduğu hayaller

Metânetiyle ağlıyorsa yalnız
Vaatle doymayan yetim bebekler

Hislenir kalbim her yerinden
Eski bir şarkım tâ derinden

Gönlümün kabrindeydi sandım
Gömdüğüm yerden ben çıkardım

Gittim gezdim şu Urfa'yı
Kebap yedim yağ içinde
Evliyalar kabre konmuş
Kazıkçılar sağ içinde

Göbektepe tarih saçmış

Alt katımda bir eşşek var
Öküz gibi geğiriyor
İnsan değil süzme davar
Avaz avaz bağırıyor

Uyku uyur gündüz iken

Dedem Korkut aydur... Hocalar dört dürlüdür:

Biri dolduran cepdir,
Diğeri torpilli çöpdür,
Biri ilmin dayağıdır,
Diğeri ne yazarsa bayağıdır...

Gel Iğdır'ı şimdi bir gör
Artık bize asfalt geldi
Passat'ı sollardı traktör
Artık bize asfalt geldi

Tekerlekler karbüratör

Ah hemşerim tam altmış gün
Susuz durmak nasıl mümkün
Az ye gardaş bunca öğün
Aman diyim ishal olma

Çok düşünme yorma akıl

Ne İzmir ne Kuşadası
Sanki metropol burası
Iğdır'daki üç artı bir
Boğaz'da villa parası

Güney cephe Ağrı Dağı

Çıkmazlar hiç kaldırıma
Yolda yatar şu yayalar
Korkarım ki yıldırıma
Kafa atar şu yayalar

Böyle gelmiş ki babadan

Sanki Mars'tan bir resim
Bizim şehrin yolları
Delikli bir nevresim
Bizim şehrin yolları

Başta güzel hizmetti