Islıklar Arasında, Günışığında Islak Yara

yüreğim çözüldü işte

peşisıra, aklımın kuşlarını saldım

işitirsin diye belki

istesen, insan gökyüzünü şiir sanır senin yanında

ama, diyeceksin ki, bu kadarına pes

olmaz diyeceksin

neden olmasın, olur pekâla

ben de bir kılcal damarım, mümkünlerin ameliyat masasında

cüzdanıma sığmayan düşleri, umudun yoluna yuvarladım

hevesin ipini kurut, yaşamı ısmarla

tanrı’yla aranı iyi tut

perdeleri arala, aç pencereni bencil bir mayhoşluğa

günışığı girsin odana

o günışığında bir çeşit istanbul

sisli minâreleriyle bir gemi olarak haliç’te kaybolan eyüp meselâ

koca bir bardak çay kokusuyla

toprağın su boylarına attığı imzâdır nöbetleşe büyüyen ağaçlar

o ağaçlar nasıl büyüyor, ormanları sonsuz kuşlu

kuş sesleri ellerimi öyle aydınlatıyor ki

neye dokunsam, biraz daha sen oluyor

duvarlarda, pencerelerde

düşten gerçeğe sıyrılan bir keskinlikte

betonları parçalayıp, şehre dağılan,

kusan yalnızlığım oluyor, ne söylesem

bir manav tezgâhı gibi dağılıyor, söylediklerim

manavlar aklımı karıştırıyor

üzüm, portakal, çilek ve karpuz aynı tezgâhta

mevsimlerden neyse ne

paramızın yettiği mevsimdeyiz

yaramızın yettiği kadar insancıl

ama, bu çok yara

ne çok yara, üstünü almadığın

bırak, fiyâkası kabuğundadır yaranın

yaşamın alacası, yaşarmış gözlerle görülür ancak

türkülerin de kalmadı ki, akşamı hızlandıracak

yeni memleketler kurayım, yaralardan açılan yerlere

gözlerinden, vagon vagon umutsuzluk akıyordur, bilirim

güneş hızıyla akıp, geçiyordur

pespembe dudakları arasından, o yazın

deli zırvaları geçiyordur hâlâ, ıslık çalarak

31 Mart 2016 Perşembe / İstanbul