Işk Şiiri - Hatice Güzen

Duvarın unuttuğu çatlaktan
ışığa yürüdün
adı anılmadan
toprağın kalbine sarıldın

köklerin
görünmeyen yerlerden
usulca sızdı
dua oldu
taşın en sağır noktasına

seninle
rutubet mırıldandı
pas
sönmüş bir yıldızdan
yeniden doğdu
çürümüş demirin kalbinde
yeni bir renk uyandı

hiç kimse bilmedi
nasıl tutunduğunu kalplere
yalnız bir bakış
çökük bir yüreği
yeşerten ilk sözcük oldu

ışık
gölgesini geride taşıdı
bir çatlağın hatırası
içten içe yandı

sen
ışk oldun
her düşene sarıldın
suskunluğunla büyüdün
yayılırken derine çekildin
dünyayı
dallarında taşıdın

Hatice GÜZEN